گروهی از لیپوپروتئین‌ها کلسترول زیادی دارند و به آن‌ها لیپوپروتئین کم‌چگالی (LDL) می‌گویند و در گروهی دیگر، پروتئین از کلسترول بیشتر است که لیپوپروتئین پرچگال (HDL) نام دارند. کلسترول از لیپوپروتئین‌های گروه اول به دیوارة سرخرگ‌ها می‌چسبد و به تدریج مسیر عبور خون را تنگ یا مسدود می‌کند. لیپوپروتئین‌های گروه دوم این کلسترول‌ها را جذب می‌کنند. در نتیجه، زیاد بودن لیپوپروتئین پرچگال نسبت به کم‌چگال، احتمال رسوب کلسترول در دیوارة سرخرگ‌ها را کاهش می‌دهد. رسوب کلسترول در دیوارۀ سرخرگ‎های کرونری می‎تواند موجب سکتۀ قلبی شود.
1) کیلومیکرون‌ها بعداً همراه با لنف، به خون وارد و لیپیدهای آن در کبد یا بافت چربی ذخیره می‌شوند. در کبد از این لیپیدها، مولکول‌های لیپوپروتئین (ترکیب لیپیدوپروتئین) ساخته می‌شود که لیپیدها را در خون به بافت‌ها منتقل می‌کنند. زیاد بودن لیپوپروتئین پرچگال نسبت به کم‌چگال، احتمال رسوب کلسترول در دیوارة سرخرگ‌ها را کاهش می‌دهد.
2) این مولکول لیپیدها(نه فقط کلسترول) را در خون به بافت‌ها منتقل می‌کنند. مصرف چربی‌های اشباع، چاقی، کم‌تحرکی و مصرف بیش از حد کلسترول، میزان لیپوپروتئین‌های کم‌‌چگال را افزایش می‌دهد.
3) LDL پروتئین کمتری از کلسترول دارد و چگالی آن کمتر است. مواد جذب شده در دهان و معده به کبد وارد نمی‏شوند. کبد LDL و HDL را می‏سازد.