كودهای شيميايی، می‌توانند به سرعت، كمبود مواد معدنی خاک را جبران كنند. كودهای آلی چون به نيازهای جانداران شباهت بيش‌تری دارند، استفاده بيش از حد آن‌ها به گياهان آسيب كمتری می‌زند. كودهای زيستی (بيولوژيک) معمولاً به همراه كودهای شيميايی به خاک افزوده می‌شوند و معايب كودهای آلی و شيميايی را ندارند.

بررسی ساير گزينه‌ها:

گزينهٔ «1»: مصرف بيش از حد كودهای شيميايی می‌تواند آسيب‌های زيادی به خاک و محيط زيست وارد و بافت خاک را تخريب كند. از طرفی، با شسته شدن توسط بارش‌ها، اين مواد به آب‌ها وارد می‌شوند. حضور اين مواد باعث رشد سريع باكتری‌ها، جلبک‌ها و گياهان آبزی می‌شود. افزايش اين عوامل مانع نفوذ نور و اكسيژن كافی به آب می‌شود و می‌تواند باعث مرگ و مير جانوران آبزی شود.

گزينهٔ «2»: كودهای آلی، شامل بقايای در حال تجزيه جانداران‌اند. اين كودها مواد معدنی را به آهستگی آزاد می‌كنند. از معايب كودهای آلی، احتمال آلودگی به عوامل بيماری‌زا است.

گزينهٔ «3»: برای تشخيص اثرات عناصر بر رشد و نمو گياهان از كود استفاده نمی‌شود. زيست‌شناسان برای تشخيص نيازهای تغذيه‌ای گياهان، آن‌ها را در محلول‌های مغذی رشد می‌دهند. اين محلول‌ها، آب و عناصر مغذی محلول را به مقدار معين دارند. از اين شيوه برای تشخيص اثرات عناصر بر رشد و نمو گياهان نيز استفاده می‌شود.